In de wet (Wet Verevening Pensioenrechten bij scheiding) is geregeld dat echtgenoten over en weer aanspraak hebben op de helft van het tijdens het huwelijk opgebouwde ouderdomspensioen. Het is niet van belang of u in gemeenschap van goederen bent gehuwd of onder huwelijksvoorwaarden. Het recht op uitkering ontstaat zodra het ouderdomspensioen tot uitkering komt. De Wet Verevening Pensioenrechten bij Scheiding geldt niet voor samenlevers.

Naast het ouderdomspensioen kan een partner nabestaandenpensioen hebben opgebouwd. Dat pensioen is op risicobasis of op kapitaalbasis opgebouwd.

Als het nabestaandenpensioen in de periode voor de echtscheiding op kapitaalbasis is opgebouwd, houdt de ex-partner aanspraak op dat nabestaandenpensioen in het geval de pensioenopbouwende ex-partner komt te overlijden. Als het nabestaandenpensioen op risicobasis is, ontvangt de ex-partner geen bijzonder partnerpensioenuitkering bij overlijden.

Na een echtscheiding spreekt men van “bijzonder partnerpensioen”, omdat in dat geval niet meer sprake is van een ‘partner’.

Bij conversie wordt het recht op een gedeelte van het ouderdomspensioen van de ander omgezet in een eigen ouderdomspensioen. Door de omzetting ontstaat er een eigen aanspraak op pensioen dat niet afhankelijk is van het leven en de pensioendatum van de ander. Conversie behoort alleen tot de mogelijkheden als de (ex-)echtgenoten dat in overleg afspreken en de pensioenuitvoerders ermee instemmen.

Als u samen afspreekt dat het pensioen wordt verevend volgens de wet, regelen wij na de echtscheiding dat de pensioenfondsen hierover worden geïnformeerd. U ontvangt dan als uw ex-partner pensioengerechtigd is, rechtstreeks betaling van het pensioenfonds.

Het is een misverstand dat kinderen vanaf 12 jaar zelf mogen beslissen bij welke ouder ze na de (echt)scheiding gaan wonen. Een kind kan pas zelfstandig kiezen als het 18 jaar is geworden. Wel wordt een kind van 12 jaar of ouder door de rechtbank uitgenodigd om zijn/haar mening kenbaar te maken. Bij alimentatiezaken is dit vanaf 16 jaar. De rechtbank neemt de wens van het kind mee bij haar beslissing, maar het belang van het kind staat voorop. De wens van het kind is dus niet doorslaggevend.

Nee je kind hoeft niet naar de rechtbank!

De rechtbank nodigt kinderen van 12 tot18 jaar per brief uit voor een kindgesprek op de rechtbank. Het gesprek wordt ook wel een kindverhoor genoemd. Het kind is niet verplicht te verschijnen en kan de rechtbank dan laten weten dat hij/zij niet wil komen.

Als het kind wel naar de rechtbank wil, is het belangrijk dat het kind weet dat zijn/haar mening niet doorslaggevend is. De ouders zijn niet bij het gesprek aanwezig. Het gesprek duurt ca. 10 minuten en tijdens het gesprek draagt de rechter geen toga. De rechter en het kind praten meestal met elkaar in een apart overlegkamertje en dus niet in een zittingszaal.

Kinderen kunnen bij een scheiding te maken krijgen met een “loyaliteitsconflict”. Als kinderen het gevoel hebben dat ze tussen hun ouders moeten kiezen of een voorkeur voor een van de ouders moeten uitspreken, dan ontstaat er een innerlijk conflict bij het kind. Als het namelijk voor de ene ouder kiest, betekent dat voor het kind automatisch dat het de andere ouder afwijst. Een kind kan dan het (schuld)gevoel krijgen deze ouder in de steek te laten. Dit maakt het kind angstig en/of verdrietig.

U kunt voorkomen dat uw kind schade oploopt van de (echt)scheiding door uw kind te vertellen en te laten voelen dat het van beide ouders mag houden en het bij beide ouders leuk mag hebben. Ook is het belangrijk een keuze niet bij uw kind te leggen. Het beste is als de ouders samen afspraken maken, die zij vervolgens met de kinderen bespreken. Er zijn veel goede boeken verkrijgbaar over ouderschap na scheiding.

In het paraplugesprek vertellen ouders hun kinderen dat zij gaan scheiden, maar samen ouders blijven. Ook wordt besproken dat ze willen dat de kinderen goed contact met beide ouders zullen houden. De kinderen moeten de kans krijgen vragen te stellen. Het is daarom belangrijk dat u het gesprek samen voorbereidt en met elkaar afstemt wat er wel en niet besproken wordt.

Ouders zijn wettelijk verplicht om te voorzien in de kosten van de verzorging en opvoeding van hun minderjarige kinderen. Ook nadat kinderen 18 jaar oud zijn geworden, zijn ouders verplicht om bij te dragen in hun kosten van studie en levensonderhoud. Vanaf dat moment krijgt het kind jegens zijn ouder(s) een eigen recht op uitbetaling van de alimentatie.

Die verplichting om bij te dragen in de studiekosten is er, los van de vraag of een kind zelf geld kan verdienen door te werken. Een kind dat zelf geld kan verdienen door te werken, maar er voor kiest om een studie te volgen, dient daartoe financieel in staat te worden gesteld door zijn ouders. Uiteraard op voorwaarde dat de ouders daartoe ook financieel in staat zijn. Deze verplichting tot het betalen van een studiebijdrage bestaat voor kinderen van 18 tot 21 jaar oud.

Dit verandert wanneer een kind 21 jaar oud wordt. Vanaf dat moment kan een kind op grond van de wet tegenover zijn ouders alleen nog aanspraak maken op een bijdrage in het geval hij “behoeftig” is, met andere woorden wanneer hij niet in staat is om zelf geld te verdienen.

Het enkele feit dat een kind nadat hij/zij 21 jaar oud is geworden studeert, maakt het kind niet behoeftig. Ouders zijn nadat kinderen 21 jaar oud zijn geworden dus niet langer verplicht om hen financieel in staat te stellen om te kunnen studeren

Het is mogelijk dat ouders zich contractueel hebben verplicht om, ook nadat hun kind 21 jaar oud is geworden, nog bij te dragen in de kosten van levensonderhoud en studie. Een voorbeeld hiervan is een afspraak die ouders hebben gemaakt in een echtscheidingsconvenant.